Doe mij maar een oude boom
waar de merel in wil zingen
Doe mij maar wat gras
waarin het roodborstje kan hippen en springen
Doe mij maar wat klaproos, wat boterbloem of madelief
Doe mij maar zon, doe mij maar een wolk
desnoods een grote grijze
Zo veeleisend ben ik niet
En als het even kan
doe dan ook de zee
de eindeloze zee
Zodat ik kan luisteren
naar de stilte
en één kan zijn
met de ‘oceandrum’.
© Eleonore Broekhuijsen
Wil je een terugblik zien van Vedic Art aan zee? Kijk dan hier.
Als ik op mijzelf wil zijn
dan het liefst alléén in het vaasje
Zo’n volle bos is mij te druk
Ik dans liever zachtjes in mijn eigen glaasje
En ook al lijk ik gewoon een tulp
Van binnen voel ik mij ‘free solo’
Niet op een verre berg
Geen El Capitan in Yosemite
Maar down to earth in Strijen
Mij kan niets gebeuren
En wanneer ik te snel groei
dan dans ik uit mijn vaasje.
(Maar ik houd wel van een beetje avontuur)
Als je een bloem was, welke bloem zou je dan zijn?
Een bloem op zichzelf, of één in een volle bos?
Misschien weet je meteen het antwoord.
Of je wilt het onderzoeken.
In plaats van erover na te denken, kun je ook gaan schilderen.
Experimenteren, spelen, zonder dat het iets moet worden.
Schilderen voor jezelf.
Op jezelf zijn, veilig en toch ‘Free Solo’.
Groeien in je eigen ritme.
Dansen in het licht.
Het kan met Vedic Art.
© Eleonore Broekhuijsen
Goedemorgen!
…..
Goedenavond!
Je speurt de horizon af
Waar ben je?
Nu
Tussen denken en weten
Tussen verlangen en zijn
Hier
Waar je de aarde nog ziet overgaan in de hemel
Goedemorgen!
…..
Goedenavond!
Geïnspireerd op:
‘Le petit prince’ van Antoine de Saint-Exupéry,
De vijfde planeet waar een dag slechts 1 minuut duurt.
De tijd nemen om stil te staan.
Je terugtrekken.
Ervaren hoe het met je is.
Ervaren wat je nodig hebt om op te laden en tot jezelf te komen.
Op een planeet waar een dag maar 1 minuut duurt is dat bijna onmogelijk.
Behalve wanneer je het advies van de kleine Prins tot je neemt.
Hij zei tegen de enige bewoner van die planeet (een lantaarnopsteker):
“Je planeet is zo klein, dat je er in drie stappen omheen kunt lopen.
Je moet zorgen zo langzaam te lopen dat je altijd in de zon blijft.
Als je uit wilt rusten, ga je lopen….
En dan duurt de dag net zo lang als je zelf wilt.”
Die oplossing doet mij glimlachen.
Vind jij dat de tijd op onze planeet ook zo snel gaat, ook al duurt een etmaal 24 uur?
En welke oplossing heb jij daarvoor?
Die van mij is: ga schilderen, ga iets creëren. Vanuit vrijheid, zonder dat het iets moet worden (want het is al iets).
Dan vergeet je de tijd.
Dan rust je uit.
Dan laad je op.
Daarom houd ik van Vedic Art.
© Eleonore Broekhuijsen
Zoals ze daar zit…
Met haar ronde lijfje.
De donzige veertjes.
Met alertheid en zachtheid
zoals alleen roodborstjes dat kunnen.
Die zachtheid raakt.
En stroomt rechtstreeks naar ons hart.
Ze vertedert, verwondert en maakt ook ons zacht.
Wat is zacht voor jou?
Ervaar je het als een kracht die je nodig hebt?
Of heb je juist meer verlangen naar de positieve tegenpool van zacht?
En wat is dat dan?
Wat we van het roodborstje kunnen leren is dat we zacht kunnen zijn, zachtheid kunnen uitstralen zonder ‘naïef’ te zijn.
Zacht zijn en toch die dingen doen die belangrijk zijn.
Zoals dit vogeltje het lef heeft om zaadjes uit het netje met vogelvoer te pikken, ook al weet ze dat de koolmeesjes ieder moment kunnen terugkomen.
Zoals ze op andere dagen heel slim haar krachten spaart en geniet van de zaadjes die op de grond zijn gevallen.
Zoals ze haar plekjes in de boom uitkiest om zaken te overzien, af te wachten tot het juiste moment van handelen daar is.
Zonder ruzie, zonder gevecht.
Gewoon door te doen, door te zijn.
Zachtheid met voldoende pit.
Dat is de kracht van zacht.
Het vraagt wat van ons als mens
Om zacht te zijn met lef en pit.
Om zachtheid toe te laten, om het op te roepen en te verspreiden
Als je zachtheid wilt onderzoeken, teken of schilder dan eens met het roodborstje als inspiratiebron.
Laat je inspireren door de kleur of door de vorm. De rondheid van het lijfje, de spitsheid van het snaveltje, de warmte van het rode borstje. De tederheid van de veertjes.
Het mag lijken, maar het hoeft niet.
Het mag mooi worden, maar ‘lelijk’ mag ook.
Het mag verrassen, verbazen, nieuw zijn.
Kom je niet tot schilderen of tekenen en wil je het wel?
Misschien kan Vedic Art je op weg helpen:).
Neem vrijblijvend contact met mij op: eleonore@eb-ateliers.nl.
Of kijk op Cursussen Vedic Art
Het is groen !
Dus stap het nieuwe jaar maar in.
Vastberaden of voetje voor voetje.
Meditatief of met een danspas.
Huppelend of bedachtzaam.
Alles is goed.
Als het maar op een manier is die voor jou nu past.
Wat wordt dit voor een jaar voor jou?
Een jaar met (meer) tijd voor jezelf misschien.
Een jaar waarin je jouw creativiteit wilt laten stromen.
Een jaar ook waarin je meer in contact wilt komen met wat diep in jou leeft. Waarin je jezelf weer een stukje wilt ‘helen’ of transformeren.
Als dat zo is, heb je dan al een idee hoe je dit wilt doen?
Laat je op ideeën brengen en kijk eens in de agenda van Vedic Art ♥
De lichtinstallatie is te zien tijdens het Lightfestival in Amsterdam tot 20 januari 2019.
De kracht van klein.
Uit het niets komt het tevoorschijn.
Zo’n klein trosje bloemen in een verder kale struik.
Dat is de kracht van klein.
Je verwacht het niet. Je komt het zomaar tegen.
Als je kijkt. Als je er aandacht voor hebt.
Je kunt het ook bewust opzoeken. Vanuit de stilte, of juist vanuit de onrust in jezelf.
Je loopt een rondje door het park of door de tuin en daar zie je het.
Oog voor het kleine, oog voor de schoonheid die er is.
Het is een keuze: zie je het, of loop je er aan voorbij?
Als je je ermee kunt verbinden dan heb je toegang tot het centrum van stilte in jezelf.
Wat doet dit beeld met jou?
Word je er vrolijk van of maakt het iets anders bij jou los?
Het kunstwerk is van Lynn Chadwick en is te zien tijdens de tentoonstelling in museum de Fundatie in Zwolle over Giacometti en Chadwick.
Een aanrader vind ik.
Kunst raakt als het goed is een snaar.
Maar het maakt wel uit op welke manier je er naar kijkt.
Het liefst zie ik kunst zonder er van te voren iets over te lezen.
Soms is alleen de titel van de expositie al genoeg om op een bepaalde manier te kijken.
Bij deze tentoonstelling was die titel voor mij bijna een reden om er niet naar toe te gaan: ‘Facing Fear’.
De aankondiging erbij maakte mijn weerstand nog sterker: ‘De beelden van Alberto Giacometti (1901-1966) en Lynn Chadwick (1914-2003) belichamen de toestand van ontluistering en angst in Europa tijdens de jaren van de Koude Oorlog’.
Ik dacht: Er is al genoeg ‘fear’ in de wereld, waarom zou ik hier naar toe gaan?
Toch ben ik gegaan, dankzij Giacometti en zijn kunst die bijna lijkt te ontstaan vanuit een enkele lijn.
En het bracht mij bij een belangrijk thema:
De wisselwerking tussen kunst en leven.
Wat doet kunst met de wereld?
Wat doet de wereld met kunst?
Wat zoek jij er in en welke snaar raakt het bij jou?
Hadden Giacometti en Chadwick de intentie om met hun creaties de toestand van ontluistering en angst weer te geven? Of hebben zij hun beelden onder hun handen laten ontstaan?
Ik vermoed het laatste. Want zo gaat dat met creaties.
Het kan wel zo zijn dat de toestand in de wereld van invloed is geweest op wat er uit hun handen kwam. Maar er is meer dan dat.
De innerlijke wereld van de kunstenaar zit diep verankerd in de creatie.
En vervolgens gaat een beeld een eigen leven leiden. Voor de kunstenaar en ook voor de kijkers.
Je kunt er als kijker voor kiezen om je te verdiepen in de verhalen van de curator en de kunstcritici rondom de kunstwerken.
Je kunt ook besluiten om eerst vooral vanuit jezelf naar de beelden te kijken.
Dat laatste doe ik zelf het liefst. Gewoon kijken en ervaren. Mij laten verwonderen en verrassen door de vibraties die voelbaar zijn in de beelden.
Wat vertellen de creaties mij? Wat doen ze, waar raken ze mij in mijn ziel?
Daarna kan het soms interessant zijn om de tijdgeest waarin de kunstwerken ontstonden mee te nemen in je blik. Maar je kunt er ook op vertrouwen dat je die toch wel meekrijgt door te kijken naar het werk zelf.
Bij dit beeld van Chadwick begin ik spontaan te glimlachen. En terwijl ik daar in de zaal van het museum stond te kijken zag ik dat bij meer mensen gebeuren.
Je kunt er ook allerlei symboliek in zien en daar een verhaal bij ervaren.
Ben je benieuwd hoe jij er naar kijkt? Welke snaar de beelden van deze expositie bij jou raken?
De tentoonstelling duurt nog tot 6 januari 2019.
Laat je verrassen door wat deze twee kunstenaars hebben gemaakt. Laat je inspireren door de creatieve energie die voelbaar is in en rondom alle beelden.
Krijg je er inspiratie van om zelf ook te creëren?
Niet met een vooropgezet plan, maar vanuit jezelf?
Inspiratie om iets te laten ontstaan, om jouw creativiteit te laten stromen?
Wat er dan komt en groeit is altijd van waarde. Of het nu iets groots en meeslepends is of iets kleins dat verstilt.
Ben je al bezig?
Het begon met een streepje…
Vorige week vond ik deze in Zuid Frankrijk.
Een streepje als voorbode van een geboorte.
Alles is vroeg dit jaar. De natuur lijkt een ander ritme aan te nemen. Eind augustus heb ik al een kastanje op spri
ngen gezien. Deze die een beetje op een zeediertje lijkt. Oké, het was er maar één van de vele kastanjes die nog in vol ornaat met lichtgroene stekels in de bomen hingen.
Maar nu lag deze aan mijn voeten en ik heb hem mee genomen.
Want het is en blijft leuk om als een kind nieuwsgierig te zijn…
In een paar dagen tijd zag ik de ontwikkeling.
De verandering, de opening, het proces van de geboorte. En nu ligt hij zo bij mij thuis.
Er komt iets nieuws tevoorschijn. Iets wat een hele winter heeft liggen sluimeren. Iets wat in de lente begon te groeien en in de zomer heeft kunnen rijpen.
Het mooie is, het gaat vanzelf. De kastanjebolster heeft geen hulp nodig om open te gaan. In tegendeel, als je hem zou opensnijden dan raakt hij beschadigd en zal hij snel dof worden. Wat hij wel nodig heeft is voldoende licht en warmte, een omgeving die net vochtig genoeg is en ook net droog genoeg om zich goed te kunnen ontwikkelen. Rust en ruimte om open te gaan.
Zo is het met alles wat geboren mag worden.
Ook bij de geboorte van iets dat jij zelf creëert, zoals een schilderij (daar denk ik natuurlijk als eerste aan..) of een lied, een gedicht, een nieuw plan voor in je huis of een idee voor in je werk of in jouw persoonlijk leven.
Het gaat vanzelf en toch heeft het iets nodig om het te laten gebeuren.
Net als de kastanje: voldoende licht en warmte.
Maar het begint met iets wat bij een kastanje vanzelf gaat en waar wij als mens even aan herinnerd moeten worden: het begint met aandacht en met open zijn. Want zo’n nieuw idee, zo’n nieuw ‘zaadje’ fluistert soms zo zachtjes dat je het niet hoort als je bezig bent met de hectiek van de dag.
Het vraagt aandachtig luisteren, aanvoelen en observeren.
Wil er iets geboren worden? Wat heeft het nodig?
Is er bij jou, in jou, iets wat op het punt staat geboren te worden?
Of is er iets dat nog even mag rijpen?
Wat heeft het nodig?
Wat ga je doen om daarvoor te zorgen?
Een Vedic (H) Art groet!
Laat jij je hart spreken?
En kun je er naar luisteren?
Ik vond een mooie uitspraak in een passage van een boek dat ik af en toe opnieuw lees: ‘De Alchemist’ van Paulo Coelho.
De alchemist zegt tegen de jonge herder dat ‘niemand kan vluchten voor zijn eigen hart’ en dat het daarom beter is te luisteren naar wat het zegt’.
Het is zo mooi gezegd: luister naar je hart. Maar zo vanzelfsprekend is het niet altijd.
Je luistert al heel vaak naar je hart en deze uitspraak is alleen een herinnering om het te blijven doen.
Ons hart is cruciaal, het is onze grote motor. Zowel fysiek als emotioneel en spiritueel.
Je herkent het als een gevoel, of beter gezegd, een ‘weten’.
‘Weten’ dat iets klopt.
‘Weten’ wat je op dit moment nodig hebt.
‘Weten’ of het klikt met iemand die je nog nauwelijks gesproken hebt.
‘Weten’ wat je het liefste wilt doen.
‘Weten’ wat voor jou echt belangrijk is, welke dromen en verlangens er in jou leven.
Misschien merk je dat je soms toch vooral jouw denkende hoofd als leidraad gebruikt bij het nemen van beslissingen en het trekken van conclusies. Dan lijkt het alsof je de stem van je hart even kwijt bent.
Gelukkig kun je altijd weer opnieuw gaan luisteren naar je hart.
En natuurlijk blijf je ook denken, dat stopt niet. Je laat alleen je hart een steeds belangrijkere rol spelen bij alles wat je doet.
Zodat je leven steeds meer ‘klopt’ met jouw hart.
Je kunt op verschillende manieren luisteren naar je hart.
Je kunt heel eenvoudig wat meer aandacht gaan geven aan je fysieke hart. Gewoon door lekker te gaan liggen of zitten en te voelen hoe je hart klopt. Als je er wat langer naar luistert, dan hoor je de signalen die het geeft. Door het te observeren: wanneer klopt het rustig en wanneer klopt het (te) snel? Wat vertelt jou dat? En welke invloed heb je er op?
Hoe vaker je dit doet, hoe meer je hart gaat spreken.
Wil je je hart meer laten vertellen?
Geef het dan meer ruimte. Je weet zelf wel wat dat voor jou betekent, hoe dat voor jou is.
Je kunt die ruimte creëren door jezelf stilte te gunnen. Of je te omringen met mooie muziek.
En ja, ook dit weet je:
Zet vaker je smartphone, tablet, pc en tv uit.
Rust…..
Kijk dan wat bij jou past, wat jou helpt om je hoofd vrij te maken: de natuur in gaan, wandelen, mediteren, touwtje springen, zwemmen in zee, etc..
Dat helpt allemaal, het geeft je hart een seintje dat het zich mag laten horen.
De sterkste manier om ruimte te maken voor de diepere signalen van je hart is: iets maken.
Jezelf uiten.
Door te schilderen (mijn favoriet), tekenen, zingen, schrijven, iets creëren in hout, wol, klei, steen, glas, aarde…
Je maakt iets wat je hoofd niet had kunnen bedenken.
Hier spreekt jouw hart.
Je hoeft er alleen nog maar naar te luisteren.
Denk je dat je het daar te druk voor hebt?
Dat je helemaal geen tijd hebt om dit allemaal te doen?
Precies… dat zegt jouw verstand.
Maar wat zegt jouw hart eigenlijk?
© Vedic Art Centrum, Eleonore
Durf jij je te laten verleiden?
Om iets te doen wat geen ander nut heeft dan plezierig ZIJN?
Of heb jij eigenlijk helemaal geen tijd voor dat soort zaken?
Hoe dan ook, deze ‘lips sofa’ is iets voor jou :).
Ontworpen door de wereldberoemde beeldend kunstenaar Salvador Dalí (1904 – 1989). Vorig jaar was de sofa te zien in het museum Boijmans van Beuningen tijdens de expositie ‘Gek van surrealisme’.
Heb jij hem ook kunnen beleven?
Natuurlijk zijn er vele manieren om naar deze sofa te kijken.
Met de blik van een kunstkenner, met een kritische blik, met een analytische blik, met een kunsthistorische blik, met een beoordelende blik, etc…
Maar het leukste is om er gewoon naar te kijken vanuit het kind in jou.
Stel je voor dat je een paar uur in deze sofa kunt zitten.
Je ‘woont’ in het rood, je wordt aan alle kanten gekust.
Mijn idee is dat we dat vaker zouden moeten doen.
Je vaker laten verleiden.
Vaker naar het kind in jou luisteren.
Vaker spelen, je fantasie de vrije loop laten.
In een wereld waarin we van alles ‘moeten’ helpt het om af en toe in zo’n sofa te gaan zitten.
Het geeft positieve energie en het maakt je blij.
De gedachte eraan alleen al brengt je van MOETEN naar WILLEN.
En vervolgens van WILLEN naar ZIJN.
Dat is heel goed voor je gezondheid, wist je dat?
Het is echt geen overbodige luxe.
Voltaire (Frans schrijver en filosoof, 1694-1778) zei het al:
‘J’ai décidé d’être heureux, parce que c’est bon pour la santé’
(Ik heb besloten om gelukkig te zijn want dat is goed voor de gezondheid).
Daarom nodig ik je uit: verzin jouw eigen ‘lips sofa’.
Hoe ziet die er uit?
Ontwerp hem. Teken of schilder hem, of maak een opstelling met voorwerpen/ objecten die je vindt in en rondom jouw huis.
En geef jezelf dan de tijd om daar eens lekker in te gaan, er bij stil te staan, er in weg te dromen.
Hoe meer mensen dit doen, hoe meer vreugde, hoe meer licht er in de wereld komt.
Doen hè? ♥
Leuk als je me laat weten hoe het je is bevallen.
En ook als je eigenlijk wel wat inspiratie kunt gebruiken.
© Vedic Art Centrum Eleonore
