De wijsheid van een wilg
Ik sta hier stil
bij de sloot
wat te dromen,
mijn lijf
getekend en doorleefd
door de tijd
en door wat mij zoal is overkomen.
Dankbaar ben ik
voor alles wat er is,
ik koos voor deze plek.
Het zaad vond vruchtbare bodem.
En ook al heeft men mij geknot,
ik voel nog mijn lange takken,
als antennes reiken ze naar de zon.
Ondanks dat ik ze heb losgelaten
om ruimte te maken voor
het nieuwe groen.
En je denkt misschien
dat ik niet beweeg, maar nee
ik dans
ik dans in mijn eigen ritme.
Soms zo langzaam
dat jij het niet ziet,
soms zo wild
dat mijn takken zwieren.
Ik beweeg mee
met de tijd
en de elementen.
Als je wil
mag je altijd bij me schuilen,
komen leunen tegen mijn stam.
Zachte woorden zal ik
fluisteren
voor wie het horen kan.
© Eleonore Broekhuijsen
Het zaadje wist