Elke morgen zit ik bij de maan.
Zij al buiten
ik nog binnen.
Ze schijnt me toe
en kijkt me aan,
ze geeft me raad.
Een elegant streepje, een
sikkeltje van licht aan de hemel.
Met het verstrijken van de tijd
volg ik elke dag en elke nacht
haar groei tot rond en vol
en weer terug.
Met haar ogen dicht
zie ik haar niet
maar altijd is ze daar
vlakbij of ver weg,
haar aanwezigheid voelbaar
zelfs aan de andere kant
van de aarde.
Elke morgen zit ik bij de maan.
Op zoek naar haar gezicht
kijk ik haar aan
met ogen dicht
vraag ik haar om raad
en neem haar stilte mee
in de dag en
in de nacht
en weet
dit is genoeg.
© Eleonore Broekhuijsen
