Stilstaan of (mee) bewegen?

De wijsheid van een wilg

Ik sta hier stil
bij de sloot
wat te dromen,
mijn lijf
getekend en doorleefd
door de tijd
en door wat mij zoal is overkomen.

Dankbaar ben ik
voor alles wat er is,
ik koos voor deze plek.
Het zaad vond vruchtbare bodem.

En ook al heeft men mij geknot,
ik voel nog mijn lange takken,
als antennes reiken ze naar de zon.
Ondanks dat ik ze heb losgelaten
om ruimte te maken voor
het nieuwe groen.

En je denkt misschien
dat ik niet beweeg, maar nee
ik dans
ik dans in mijn eigen ritme.
Soms zo langzaam
dat jij het niet ziet,
soms zo wild
dat mijn takken zwieren.
Ik beweeg mee
met de tijd
en de elementen.

Als je wil
mag je altijd bij me schuilen,
komen leunen tegen mijn stam.
Zachte woorden zal ik
fluisteren
voor wie het horen kan.

© Eleonore Broekhuijsen

 

14 gedachten aan “Stilstaan of (mee) bewegen?”

  1. Wat fijn dat jij ook wilgentaal verstaat Eleonore

    Wilg

    Tot de familie van de wilg behoor ik
    wilgentaal deel ik
    windberichten sturend over water langs heuvels, door de weiden.
    De lucht ontvangt de boodschap van nabij
    het water souffleert ik sta hen bij.
    Er is niets in mij verborgen dat niet doordraagt opent en zegent
    mijn stam nukkig, mijn blad vrijervrij.
    Geen mens in waterland verdraagt smarten zonder pijn
    de keuze is ben je mijn blad of wil je mijn stam in je dragen
    wilgenwoorden, wikkend, wégend onmiskenbaar mij

    Thea Boom-Legierse

    1. Dank je wel Thea voor jouw mooie gedicht. Wat fijn dat jij de wilgenwoorden zo vertaalt. Je draagt het ook zo mooi in jouw naam.

  2. Hallo Eleonore, wat een prachtig gedicht, het spreekt mij erg aan want ook ik ben gek op bomen, dank je wel en groeten van mij, ook aan Jannick?

  3. Hoe jij het tijdbeeld van de levenscyclus dicht….het nu.. met het doorleefde besef van het vroeger …..zo mooi

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *